Scheiden

Als het klaar is… of toch echt niet meer gaat.

Er zijn vele redenen om een koppel te zijn en te willen blijven. Er is liefde, een gezamenlijk leven, kinderen, een bedrijf….

En er zijn misschien nog wel meer redenen om uit elkaar te gaan, ieder een eigen weg te zoeken; gebroken vertrouwen, uit elkaar geroeid, onoverbrugbare verschillen….

Maar vaak is het helemaal niet zo duidelijk. We zien koppels die denken dat er geen weg meer is omdat ze hem domweg niet zien en die elkaar toch weer hervinden en samen groeien. We zien ook koppels die niets meer met elkaar hebben, maar toch samen verder strompelen. of erger; elkaars leven tot hel maken.

Wat is dan wijsheid?

Scheiden is een ver-gaande stap die je niet zomaar neemt; die je best in goed onderling overleg en weloverwogen neemt. Een stap, hoe pijnlijk ook, die soms beter is voor beide partners. Te komen tot dat gezamenlijk besluit, weloverwogen, is vaak niet meer mogelijk, juíst omdat de relatie ontwricht is.

Zijn we het er echt over eens dat scheiden de beste oplossing is? Of is er nog een andere weg die we eerst wil onderzoeken? En als we dan toch de stap zetten, hoe gaan we dat dan doen? En hoe gaan we daarna met elkaar om, b.v. omdat er kinderen of andere gezamenlijke belangen zijn? 

Maar vooral: Hoe zorgen we dat deze scheiding een -misschien heftig maar- sereen proces wordt en wordt voorkomen dat onze scheiding een waar slagveld wordt?

Een scheiding als aanvaarde keuze

Wanneer D & L beginnen met de relatietherapie, is het niet duidelijk waar het heen zal gaan. In de drie maanden die volgen wordt de relatie op verschillende manieren bekeken, gevoelens en gebeurtenissen geëvalueerd en herstelpogingen gepleegd. Maar uiteindelijk hakt L de knoop door: Het is beter elkaar vrij te laten. 

Een heel pijnlijke keuze die van beiden veel moed vergt. D verwoordt het als volgt: